Τι έγινε, βρε παιδιά, ξαφνικά σωθήκαμε; Οι χθεσινές αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες φαίνεται ότι προκαλούν θύελλες ενθουσιασμού, και μας κάνουν –έτσι μας λένε τουλάχιστον κάποιοι από τους πολιτικούς αρχηγούς μας– να ατενίζουμε το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Πρέπει, όμως;
Καταρχήν επιβάλλεται να επισημάνω ότι οι χθεσινές αποφάσεις δεν είναι αμελητέες – τουλάχιστον αν δεχτούμε ως δεδομένο και αμετάκλητο το οικονομικοπολιτικό (κυρίως το οικονομικό) πλαίσιο μέσα στο οποίο έχει επιλέξει να κινείται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο (με το οποίο μπορεί κανείς να διαφωνεί επί της αρχής –όπως κάνω εγώ–, αλλά αυτό δεν αλλάζει το δεδομένο ότι ισχύει), το γεγονός ότι συμφωνήθηκε ένας τρόπος να χρηματοδοτούνται οι υπερχρεωμένοι από την ανευθυνότητά τους τραπεζικοί όμιλοι –η πάση θυσία διάσωση των οποίων αποτελεί το «Α» και το «Ω» αλλά και… όλα τα ενδιάμεσα γράμματα της οικονομικής κοσμοθεώρησης της σημερινής γενιάς των αστικών πολιτικών– απευθείας από τον Μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, χωρίς να χρειάζεται να «φορτώνονται» τα κράτη (δηλαδή άμεσα οι πολίτες – για το έμμεσο «φόρτωμα» διατηρώ αρκετές επιφυλάξεις) τα… αυτά (!) των τραπεζιτών στον προϋπολογισμό και στα ελλείμματά τους, είναι ένα πολύ μεγάλο άλμα προς τα εμπρός. Τα οφέλη για τους πολίτες δεν χρειάζεται να τα αναλύσουμε εδώ, γιατί στο κάτω κάτω απομένει να δούμε με ποιον τρόπο και με ποιους όρους θα γίνεται η χρηματοδότηση των τραπεζών.
Σχεδόν εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι θα δεσμευτούν κονδύλια ύψους περίπου 130 δισεκατομμυρίων ευρώ για την ανάπτυξη και για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Όλα αυτά ακούγονται λοιπόν εξαιρετικά καλά για να είναι αληθινά – ή μήπως είναι εξαιρετικά αληθινά για να είναι πραγματικά καλά;
Θα κάνω μια μικρή παρένθεση για να σταθώ στις για άλλη μια φορά βαρύγδουπες δηλώσεις των μνημονιακών πολιτικών (άσχετα αν προσφάτως αντιπολιτεύονται το Μνημόνιο που οι ίδιοι μας έφεραν και υπέγραψαν – αυτά μάλλον μόνο στην Ελλάδα γίνονται ή σε κάποια κράτη της Αφρικής, για τα οποία ενδεχομένως να είναι υποτιμητικό να συγκρίνονται με τη χώρα μας), που μου φέρνουν στο μυαλό τις περσινές δηλώσεις του σημερινού προέδρου του ΠΑΣΟΚ περί βαρελιών και πάτων. Ακούστηκε για άλλη μια φορά πόσο σημαντικό ήταν που παραμείναμε στο ευρώ (λες και υπήρχε περίπτωση να μας εξωπετάξουν κλοτσηδόν την επόμενη μιας ενδεχόμενης νίκης του ΣΥΡΙΖΑ) και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ακούστηκαν οι συνήθεις κομπασμοί και οι γνωστές υπερβολές. Δεν θα τις αναλύσω και δεν θα σταθώ ξανά στα… παλικάρια που μας έσωσαν για ακόμα μια φορά.
Το μόνο που θα πω είναι ότι σε αυτή την περίπτωση ταιριάζει γάντι το ελληνικό ρητό «κάνω με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο». Γιατί ό,τι επιτεύχθηκε, οφείλεται κατά κύριο λόγο στα «γκογκόφια» του Ιταλού πρωθυπουργού Μάριο Μόντι, που χτύπησε τη γροθιά του δυνατά στο τραπέζι της Μέρκελ! Και εδώ δεν μπορώ παρά να αναλογιστώ με οργή τη διαφορά του Μόντι με τον εγχώριο «συνάδερφό» του Λουκά Παπαδήμο, αυτή τη θλιβερή και συνάμα γελοία φιγούρα που κυριολεκτικά λέρωσε με την απαίσια παράσταση που έδωσε την έννοια «πρωθυπουργός». Τραπεζίτες είναι και οι δυο, αλλά ο ένας ήταν ανδρείκελο κι ο άλλος αντιλήφτηκε την ιστορική του ευθύνη απέναντι της χώρας και του λαού τον οποίο κλήθηκε να υπηρετήσει. Ζήτημα υποστάσεως και αναστήματος, προφανώς…
Αλλά ας επιστρέψουμε στις αποφάσεις της Συνόδου. Είναι γνωστό ότι είμαστε ένας λαός που πολύ γρήγορα ενθουσιάζεται (και εξίσου γρήγορα απογοητεύεται), και αυτή τη στιγμή, φρονώ, είμαστε υπέρ το δέον ενθουσιασμένοι. Αν το καλοσκεφτούμε, κάθε άλλο παρά έχουμε σωθεί. Η χώρα μας εξακολουθεί να βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου. Γιατί τα εγκληματικά μέτρα του Μνημονίου εξακολουθούν να βρίσκονται σε ισχύ. Δεν άκουσα να γίνεται λόγος ότι χθες αποφασίστηκε να δοθούν πίσω οι κομμένες συντάξεις για να μπορέσουν να περιμένουν οι συνταξιούχοι το πλήρωμα του χρόνου αντί να πεθάνουν αύριο από την πείνα.
Το ποσοστό των νέων ανέργων εξακολουθεί ακόμα να υπερβαίνει το 50%, επισήμως τουλάχιστον, γιατί το πραγματικό ποσοστό είναι κατά πολύ μεγαλύτερο. Η «πραγματική» οικονομία μας εξακολουθεί να είναι πιο στεγνή κι από την έρημο Σαχάρα. Κανείς δεν… πέρασε για να μαζέψει τα λουκέτα που έχουν μπει στην αγορά, και οι κλειδαράδες ετοιμάζουν ολοένα και περισσότερα! Οι μισθοί για τους εργαζόμενους συνεχίζουν να είναι μικρότεροι από χαρτζιλίκι, και αυτοί που όντως πληρώνονται, και όχι μόνο στα χαρτιά, δεν το λένε ούτε στον παπά τους. Με λίγα λόγια, δεν βλέπω να αλλάζει κάτι ριζικά στη θλιβερή και μίζερη πραγματικότητά μας, με εξαίρεση για εκείνους που αγόρασαν τραπεζικές μετοχές όταν αυτές βρίσκονταν (και εξακολουθούν) σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές.
Μα θα έρθει η αναδιαπραγμάτευση, θα χαλαρώσει το Μνημόνιο, ακούμε. Να το δούμε πρώτα. Να δούμε αν θα μας δώσουν και λίγο καρότο μετά από τόσο μαστίγιο, και πόσο… μεγάλο θα είναι αυτό και αν θα αρκέσει για να χορτάσουμε – να δούμε και αν το καρότο θα είναι για να το φάμε ή για να το… βάλουμε εκεί που ξέρουμε! Προς το παρόν η μόνιμη επωδός που ακούγεται από τας Ευρώπας είναι ότι η Ελλάδα υποχρεούται να τηρήσει τις δεσμεύσεις τις προς τους δανειστές της…
Μα δεν θα δοθούν χρήματα για την ανάπτυξη και για την καταπολέμηση της ανεργίας, όπως αποφασίστηκε; Όντως θα δοθούν. Αυτό είναι αναμφισβήτητο, γιατί έχει ήδη αποφασιστεί. Από το κονδύλιο των 130 δισεκατομμυρίων για την ΕΕ, αντιστοιχούν στην Ελλάδα κάτι μεταξύ δυο και τριών. Και όταν συλλογίζομαι ότι για να φτάσουμε στο σημείο να πάρουμε αυτό το κατιτίς, αναγκαστήκαμε στα τελευταία χρόνια να λάβουμε μέτρα ύψους δεν ξέρω κι εγώ πόσων δεκάδων δισεκατομμυρίων, όταν συλλογίζομαι ότι η ύφεση πετσόκοψε το 2010 – 2012 το ελληνικό ΑΕΠ κατά περίπου 20%, δεν μπορώ παρά να συμπεράνω ότι κάπως κάναμε κάποιο… μικρό λάθος στους υπολογισμούς μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου