Η προεκλογική και μετεκλογική πορεία της ΔΗΜΑΡ φαντάζομαι πως ουδέναν εξέπληξε. Η τακτική του Φώτη Κουβέλη να αρνείται μετά την 6η Μαΐου να συμπράξει κυβερνητικά με τους σημερινούς εταίρους του αν δεν ευλογούσε με την παρουσία του και ο ΣΥΡΙΖΑ το νέο μνημονιακό εξάμβλωμα, προοιωνιζόταν την κωμωδία που παρακολουθούμε σήμερα.
Και φυσικά δεν είναι άνευ ουσίας και η παρατήρηση ότι έτσι παραγράφηκε σειρά αδικημάτων των κυβερνήσεων 2009-2012 χάρη στον ευρηματικό νόμο περί ευθύνης υπουργών του στενού εταίρου του κ. Κουβέλη, του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Θεωρώ περιττό να σχολιάσω εκτενώς τις δηλώσεις Κουβέλη λίγες μέρες πριν από την κάλπη ότι επ’ ουδενί λόγω θα συνεργαζόταν με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μετεκλογικά, διότι τέτοιου είδους σοβαρές εγγυήσεις είχαμε να ακούσουμε από την εποχή του «κατεψυγμένου» Τσιριμώκου. Μα, μας είπαν μετά την είσοδο τους στο κυβερνητικό σχήμα (όχι με στελέχη, αλλά με διψασμένους για εξουσία αντεπιστέλλοντες), στο κοινό πρόγραμμα έγιναν δεκτές οι θέσεις μας.
Και το επιβεβαίωσε ο πρωθυπουργός τους Αντώνης Σαμαράς, την Παρασκευή, όταν διάβαζε τις προγραμματικές δηλώσεις. Αφού φώναξε σε όλους του τόνους και μάσησε τα σίδερα που έλεγε, πως θα προχωρήσει –όπως έλεγε κι ο κύριος Φώτης- στην άμεση αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, προσχώρησε στο αίτημα για απλή αναλογική, για πάγωμα μισθών και συντάξεων, για αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων και για ένα ποδήλατο με τρεις ρόδες σε κάθε εταίρο με αριστερό προφίλ.
Δεν τα ακούσατε; Δεν πειράζει. Όπως είπε και ο γυρολόγος της ελληνικής πολιτικής σκηνής Νίνος Μπίστης, όσα υποσχόταν η ΔΗΜΑΡ πριν από τις εκλογές έχουν ορίζοντα τετραετίας. Και η μη περαιτέρω μείωση των συντάξεων και των μισθών το 2016 θα παίξει; Όταν θα έχουν φτάσει τα 300 ευρώ;
Μας το είπαν κι αυτό προεκλογικά και δεν το ακούσαμε; Επιπλέον, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις κάποιων ανθρώπων οι οποίοι νόμισαν ότι θα έβρισκαν στη ΔΗΜΑΡ αυτό που αδυνατούσε να τους παράσχει η λοιπή αριστερά (διότι αριστερός με δεξιές θέσεις και αχόρταγη τσέπη είναι προϊόν που κατοχύρωσε μεταδικτατορικά το ΠαΣοΚ), η πλειοψηφία των στελεχών της σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής της ανανεωτικής και κυβερνώσας συνάμα αριστεράς συνεχίζει τη γενιτσαρική της στάση.
Παρακολουθούσα πρόσφατα, σε τηλεοπτική εκπομπή, το κορυφαίο στέλεχος της ΔΗΜΑΡ Σπύρο Λυκούδη να κουνά το δάχτυλο στον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ και να του λέει (περίπου) ότι άλλο να κάνεις αντιπολίτευση όταν είσαι κόμμα του 5% και άλλο όταν είσαι του 27%. Και να υπαγορεύει, με αυτό το πρέπει που διέπει τους ανίκητους σ’ αυτήν τη ζωή, το πώς θα αντιπολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ την τρικομματική συμμορία.
Ο κύριος Λυκούδης, που υποκαθιστά το 27%, που σιτιζόταν επί δεκαετίες στην ανανεωτική αριστερά (χωρίς να του αναγνωριστούν επαρκώς τα ηγετικά του προσόντα), προφανώς και γνωρίζει καλά αν η ανανεωτική αριστερά έκαμνε τζάμπα αντιπολίτευση τα μεταδικτατορικά χρόνια.
Αν έκαμνε, τότε γιατί την υπηρετούσε μετά μανίας; Πανταχού παρών στα ψηφοδέλτια ήταν (άλλο αν ο λαός έκανε λάθος), στα κομματικά όργανα, στην ιδεολογική ζύμωση. Αν, λοιπόν, η ανανεωτική αριστερά στην οποία συμμετείχε ως το 2009 και συνωστιζόταν για μιαν ηγετική της θέση, δεν έκαμνε ανεύθυνη αντιπολίτευση, τότε προς τι ο ψόγος;
Και το κυριότερο: το σημερινό (και έχει ο θεός) κόμμα του κ. Λυκούδη, προς το παρόν καταγράφηκε σε δυο συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις στο 6%. Το οποίο είναι μάλλον πιο κοντά στο 5 από το 27%. Αρα; Τόσο τα έχει χάσει;
Θα μπορούσα να παραθέσω πλήθος ερμηνειών για τους ανθρώπους που ανάλωσαν ολόκληρη την προεκλογική περίοδο όχι για να προβάλλουν τις θέσεις του κόμματός τους (γι’ αυτό ελπίζουν ότι τις ξεχάσαμε) αλλά για να επιτίθενται μετά μανίας στο ΣΥΡΙΖΑ. Το φαινόμενο είναι πανάρχαιο, όπως και η μετάλλαξη ανθρώπων που βρέθηκαν κάποτε στην αριστερά και ανακάλυψαν (μόλις βολεύτηκαν οικονομικά και κοινωνικά) τη γοητεία της αστικής ανθρωποφαγίας.
Το ερώτημα είναι: τι θα πουν σε λίγους μήνες στους οπαδούς τους (όσους εν πάση περιπτώσει θεωρούν εαυτόν αριστερό); Πιστεύουν ότι θα επιβιώσουν μετά την παρά φύση σύμπραξή τους με το ακροδεξιό πλέον ΠαΣοΚ;
Ή θεωρούν ότι μπορούν, αν η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ προσεγγίζει ποσοστό ανάληψης κυβερνητικών καθηκόντων, να θυμηθούν αίφνης την αφετηρία τους και να την… αναδιαπραγματευτούν;
Και κάτι τελευταίο: οι κορυφαίοι της ΔΗΜΑΡ δε χάνουν ευκαιρία να καπηλευθούν τις τελευταίες δηλώσεις του υπέργηρου τότε και πλήρως καταβεβλημένου Λεωνίδα Κύρκου και να παρουσιάζονται ως συνεχιστές του ΚΚΕ εσωτερικού. Καλό θα είναι να κόψουν αυτό το τροπάρι για να μην αρχίσουμε την ονοματολογία.
Διότι δεν μπορεί να το παίζει ΚΚΕεσ. κάποιος που στο μεταξύ περιηγήθηκε στα αστικά κόμματα ή και μορφώματα τύπου ΑΕΚΑ. Αρκετά!
Κλέαρχος Τσαουσίδης
Μέλος του ΚΚΕεσ. από το 1972 και εν συνεχεία της ΕΑΡ έως το 1989, που κάποιοι γνωστοί μας τα βρήκαν με το Μητσοτάκη.
Περισσότερα πολιτικά
θέματα: http://lpyrgos-politics.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου